Ervaringen van klanten van Equidogs (voorheen Cum Equis)

“De rust en het vertrouwen dat Lars mij gaf. Daardoor brak ik binnen 5 minuten en kwam er een soort concentratie die er voor zorgde dat ik me wel bewust was van Yolinde’s stem, maar de rest van de wereld niet meer bestond. Equine Assisted coaching is niet zo zweverig als het in 1e instantie lijkt. Ik heb ervaren dat mijn thema “loslaten” meerdere dimenties heeft. Het beeld wat ik van mijzelf heb, is duidelijk anders dan het beeld wat de buitenwereld van mij heeft. “Loslaten” is niet zo eng of moeilijk als het lijkt.”

“Yolinde heeft onze kleine meid (op dat moment 3 jaar) zowel met de Fries als met de shetlandpony voor ongeveer 6 maanden gecoached. Ons meisje is extreem verlegen, wat resulteerde in niet praten op de peuterschool. Door het coachen is haar zelfvertrouwen gegroeid en opent ze zich op school.”

“Ontspannen sfeer, simpele en duidelijke feedback. Het is lastig om zonder praten zomaar iets te doen, en om erop te vertrouwen dat een paard je echt antwoord kan geven. Je moet zelf een soort knop omzetten en openstaan voor het idee dat een paard je echt iets kan laten inzien.”

“Er is de tijd genomen om naar mijn verhaal te luisteren, ik voelde dat het paard er ook erg bij betrokken was. Er kwamen bepaalde onderwerpen naar boven waarvan ik eigenlijk niet wist dat ik daar nog zo mee bezig was. Ik ben mijn verhaal kwijt, alleen vind ik het nog moeilijk hoe ik dit nu moet verwerken. Dat zal tijd nodig hebben. Er werd de tijd voor me genomen, goede omgeving, vertrouwd paard, waarvan ik niet had verwacht dat hij de gehele sessie naast me zou blijven staan. Op dit moment vind ik het lastig hoe ik nu met deze informatie verder moet. Maar ik zal deze sessie eerst moeten verwerken. Ik ken Yolinde persoonlijk, toen de sessie begon vond ik haar erg professioneel. Duidelijke scheiding tussen werk en privé. Ze heeft duidelijk uitgelegd hoe de sessie in zn werk ging. Kortom een plezierige situatie.”

“Yolinde is een prettig persoon als coach. Ze hangt geen waardes aan de dingen die je zegt of doet, in de zin dat het goed / fout, raar, gek o.i.d. is. Hierdoor voel je je geaccepteerd en dat maakt ook dat er tijdens de sessie makkelijker dingen naar boven komen, omdat je zelf veel opener bent en je jezelf niet hoeft te verstoppen achter een masker of bezig bent met ‘wat zou ze wel niet van me denken’. “

Een heel verhaal van een relatie, maar met trots schrijf ik dat het de moeite is om te lezen!

“Cum vel sine Equis?

Laat ik duidelijk zijn, ik heb niets met paarden maar dan ook echt helemaal niets, alles wat groter is dan ik zelf ben vind ik bedreigend en helemaal als ze nog eens veel sterker zijn. Ik weet niets van paarden en vind dat prima, als ze maar uit mijn buurt blijven, ik vind ze stinken (sorry), ze mogen op de fietspaden poepen zodat ik met racefietsje soms rare slingers moet maken om de edele ontlasting te ontwijken en als ik heel eerlijk ben moet ik nog toegeven dat ik eigenlijk best wel een beetje bang ben voor die onberekenbare grote krachtpatsers. Nee, ik ben geen paardenman en de nuchterheid zelve.

En toch ga ik vandaag -de bak- in voor een coaching sessie met een paard…..ik ben door Assisted coach Yolinde, eigenaar van Cum Equis, overgehaald om eens een sessie te doen. Als er eentje sceptisch is over coachen en dan helemaal met dieren of nog erger, met paarden, dan ben ik het wel. Een beeld kon ik niet vormen hoe die sessie zou verlopen, wilde er ook niet teveel over nadenken en had stilletjes spijt van mijn: “jajoh doen we wel een keertje”…. nog eventjes en ik zal er aan moeten geloven, ik voel de spanning stijgen in mijn lijf terwijl ik nog thuis op de bank zit…nadenkend over de vraag die ik moet gaan stellen aan mezelf van mijn coach.

Yolinde heeft namelijk in het voortraject gevraagd of ik wil nadenken over een vraag die me bezig houdt, die was voor mij redelijk voor de hand liggend. Na een periode waar ik bijna 15 jaar leiding heb gegeven aan een bedrijf van ongeveer 40 man is daar een einde aan gekomen. Het leidinggeven voelde aan als ademhalen, heel natuurlijk, geen stress, ik had een dreamteam om me heen. De grote vraag die ik me stelde was: “wat zijn nu mijn leidinggevende kwaliteiten als ik buiten mijn comfort zone kom” ? Vlak voor het echte werk gaat beginnen vindt er een gesprek plaats met Yolinde, de vraag is prima, daar kan ze wel wat mee. Verder legt ze uit dat ik zelf bepaal wanneer de sessie is afgelopen, “mooi kan t zelf ieder moment afkappen als ik het niet meer zie zitten”, schiet er gelijk door mijn hoofd. ” Verder zal ik niet veel of niets zeggen, je kan niets fout of goed doen, volg je eigen gevoel maar. Mijn taak is observeren, noteren en zorgen voor de veiligheid, we gaan tenslotte wel met een Friese hengst van 600 kilo spiermassa aan het werk”. Zo legt Yolinde in alle rust uit, ze geeft me vertrouwen, en toch, de spanning blijft.

Op naar de stallen, de spanning stijgt nog wat verder maar tegelijkertijd ben ik ondertussen toch wel erg benieuwd geworden naar deze middag, krijg er toch wel een soort van zin in, het enthousiasme van Yolinde werkt aanstekelijk.

In de stallen pakt Yolinde wat rommeltjes en touwtjes en we lopen naar buiten, Lars, een grote machtige hengst komt gelijk uit de wei aangelopen, in zijn kielzog zijn grote vriend, een kleine shetlander, die twee zijn bijna onafscheidelijk, ik kom daar later nog achter hoe onafscheidelijk die twee zijn.

Mijn eerste opdracht is heel eenvoudig, er ligt een hoopje riemen dat een halster blijkt te zijn dat om het hoofd van Lars moet worden gebonden en om daarna een touwtje eraan vast te maken. Daarna mag ik zelf kijken wat ik met Lars ga doen. Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk want hoe krijg je zo een halster om dat grote hoofd van Lars heen? Yolinde was duidelijk, ik hoef haar niet om hulp te vragen dus richt ik mijn aandacht op het wanordelijke hoopje riemen en begin maar tegen Lars te vertellen dat ik het ook niet weet en dat ik reken op zijn hulp. Lekker handig om dat aan een paard te vragen alsof hij me zou verstaan maar ik heb geen keus. Lars en ik zullen dat varkentje samen moeten wassen. Ondertussen laat ik hem wat aan mijn hand ruiken en ik voel zijn hete adem op mijn hand, als hij maar niet gaat bijten maar Lars is dat niet van plan, gelukkig maar. De eerste poging mislukt hopeloos en dat was niet de schuld van Lars want die hield zijn hoofd keurig op zodat het halstertje er gemakkelijk omheen ging, alleen zaten de riempjes nu voor zijn ogen. Dat kan de bedoeling niet zijn he Lars? Nee schudt hij met zijn hoofd, eraf en een nieuwe poging, 180% gedraaid levert een mooi halstertje op, Lars laat gedwee ook het stuk touw aan de halster bevestigen. Kleine euforie maakt zich reeds meester van me en ik bemerk dat mijn spanning al enorm is afgenomen! Wat nu met dat enorme beest, hey Lars zullen we samen eens een stukje gaan wandelen en ik doe een stap, tot mijn verbazing stapt Lars direct met me mee, de eerste meters zijn onwerkelijk, ik loop met en kolos van 600 kilo te stappen door de bak heen, dit is kicken zeg! Samen lopen we allerlei figuren door de bak heen, rondjes, diagonaal, langs Yolinde, Lars kijkt geeneens meer naar zijn geliefde baasje en volgt heel braaf. De opdracht lijkt me geslaagd en ik vraag aan Yolinde wat de volgende opdracht is, ze zegt niets, kijkt me wel aan en ik snap direct dat het aan mij is wat nu verder te doen. Op dit moment had ik kunnen zeggen de sessie is afgelopen, klaar ermee, maar ik ben niet klaar, dit is te leuk om mee te stoppen! Ik vraag Lars om even te wachten zodat ik twee grote pionnen in de bak kan zetten. Lars, zullen we samen eens een mooi achtje gaan lopen, Lars zegt niets terug, uiteraard, maar ook nu stapt hij weer vriendelijk naast me en we doen de zelf verzonnen opdracht vlekkeloos. Nu krijg ik de smaak te pakken, Lars liep zo braaf mee dat het touwtje nooit gespannen heeft gestaan, dan moet dat ook zonder touwtje wel kunnen bedenk ik me, touwtje eraf en we gaan weer samen stappen, Lars naast me maar ik merk wel dat hij een beetje van zijn lijn afgaat en piepklein duwtje met mijn hand op zijn hoofd en hij loopt weer keurig de lijnen die ik denkbeeldig heb uitgezet en aan Lars heb verteld en aangewezen. Toch merk ik dat Lars ietsje onrustiger is zonder de zeer lichte sturing die ik kan geven met het halstertje, ik pak het halstertje met mijn PINK, en Lars lijkt me helemaal happy. Wat een ervaring is dit zeg. Ik probeer nu Lars achter mij aan te laten lopen zonder dat ik naar hem kijk en ook dat doet hij zo braaf maar ik vind het ongezellig dat hij zo achter me loopt en besluit weer gezellig al babbelend samen verder door de bak te gaan.

Dan gebeurt er iets onverwachts, de “stalknecht” komt nogal pissed-off ineens aangelopen en begint te roepen “wat dat allemaal daar wel niet moet”, hij doet dat op een nogal agressieve manier en Lars reageert onmiddellijk, zijn spieren spannen, borst gaan vooruit en maakt zich nog groter dan hij al is. Ik kalmeer hem door weer tegen hem in te praten, en zijn halster ietsje steviger te pakken om hem zo de steun te geven. We lopen rustig langs het drukke mannetje heen, Lars is weer helemaal relaxed, mijn hart klopt wat sneller, een mini crisis is in de kiem gesmoord, zo gaaf! We lopen nog wat door de bak als Lars plots erg onrustig wordt, wat nu? Snel heb ik de gaten dat hij zijn kleine grote vriend, de shetlander, uit het oog is verloren, gelukkig zie ik het beestje staan en loop samen met Lars naar zijn richting. Zodra Lars hem ook heeft gespot en we samen even hebben staan kijken, “braaf Lars alles is goed”, we kunnen weer verder. Echter niet veel later ben ik Lars ineens kwijt, hij heeft het nu op zijn heupen en rent en briest door de bak, shit dit is wel een soort van eng aan te worden want ik kan niets tegen die spiermassa doen als hij zo gek loopt te doen! Yolinde komt nu in actie, René even achter het touwtje blijven, dat touwtje moet mijn veiligheid garanderen. Al snel hebben we in de smiezen wat er loos is, zijn kleine vriend is nu echt uit het oog van Lars, hij is overstuur rent, briest en hinnikt door de bak heen. Yolinde en ik ga snel de pony uit de stallen halen waar hij naartoe ontsnapt was. Zodra Lars ziet dat zijn vriendje er weer is wordt hij weer de vriendelijkheid zelve en we lopen nog wat figuurtjes door de bak. Ik ben tevreden met met oefeningen en loop samen met mijn nieuwe grote vriend naar Yolinde, “we zijn klaar met de sessie” al moet ik hierbij opmerken dat ik met veel plezier nog wel had willen rondlopen met Lars, maar mijn missie was volbracht met een grote grijns op mijn smoel.

Yolinde nodigt me uit om midden in de bak, samen op onze billen, te evalueren wat er zoals is gebeurd, tot haar verbazing gaat Lars naast me op de grond liggen. Even later staan Lars en zijn kleine vriend, die nu ook in de bak met Lars is gekomen, gezellig net naast ons. Ik zit kwetsbaar op de grond, Lars kan mijn schedel eenvoudig splijten zou het dat willen maar ik voel me 100% op mijn gemak net zoals Lars, dit had ik niet voor mogelijk gehouden. Yolinde legt helder en duidelijk uit wat er zoal gebeurt, de paardjes lijken wel mee te luisteren.

Kortom, tegen mijn verwachting in ben ik staat gebleken om geheel buiten mijn comfort zone met een enorm sterk dier snel een situatie te creëren waarbij een ieder zich zeer op zijn gemak voelt, dit is een bevestiging van mijn kwaliteiten als “leider”. Ook mijn zelfvertrouwen om in vreemde, misschien zelfs wat vijandig aandoende omgevingen snel mijn draai weet te vinden, groeit hierdoor enorm. Het werken met Lars en Yolinde is super leuk om te doen en geeft een goed beeld hoe je bepaalde situaties wel of niet onder controle hebt en hoe je daar mee om kunt gaan.

Cum Equis, met de paardjes, is een eye-opener die ik een ieder kan aanraden

Lars en Yolinde, en ja in die volgorde, enorm bedankt, we gaan hopelijk misschien nog wel een keer een sessie doen!

René”